donderdagmorgen 1 maart 2012

dag allemaal,
nu zaterdagmorgen weer eens even gelegenheid om een verslagje te zetten.
Ik begein met donderdagmorgen. We zijn met de bus vanaf ons hotel met de bus (3 lei = 50 cent)naar Sam gegaan. Hij heeft wat dia's opgezocht van z'n eerste bezoek 15 jaar geleden. Dat was via Dorkas aan een internaat, voor gehandicapten, wezen, en anderen waarvan gezged werd dat ze ' gek' zijn. Dat betekent daar, dat je nooit meer dat internaat uit komt. Er woonden zo'n 4/500 bewoners, waar letterlijk geen aandacht aan besteed werd: geen complete maaltijden, geen schone kleren, geen liefde, geen verplefing, geen verzorging, geen bezoeken, enzovoort. Sam gaf veel praktijkvoorbeelden van wat dan wel: alleen gekookte macaroni, zonder zout, is weer goedkoper. veel klappen en slagen, veel diefstal van alles wat los en vast zit door het personeel, aan hen geen uitbetaling van loon, enz. per winter sterven er zo'n 80/90 bewoners, vooral vanwege ondervoeding en koude. Ambulances willen niet komen, een dokter is er wel, maar die doet niets omdat hij niets kan verdienen aan medicijnen en totala niet geinteresseerd is. De doden worden worden in rijtjes in de hal gelegd, en als het mogelijk is, wordt er een groot gat gegraven als graf. Maar ze liggen er naamloos! Sam zegt: toen ik begon wist ik niet dat er zo'n ellende bestond! Ik ben achteraf blij, dat ik in het begin de taal niet klende, zodat ik alle verhalen ook niet snapte. In het begin was het vooral materiele hulp: de moestuin, kamertjes 'opknappen' toch de dokter dwingen om medische hulp te geven, e.d. Later begon hij de verhalen te begrijpen: te afschuwelijk om gelijk te horen. Dagbesteding: totaal niets, niets, alleen maar zitten met de rug tegen de muur. Daarop zie je dan een donkere streep waar ze de hele dag hun hoofden tegen schuren... Ook was er veel weerstand bij de directie, omdat ze een deel van hun inkomsten weg zagen vloeien naar de bewoners... Ook kleding voor de bewoners werd gestolen, totdat Sam ontdekte, dat als hij die kleding merkte met 'instituut' in onuitwisbare inkt, dat die kleding dan niet meer gestolen werd want niemand gaat op staart lopen met ' instituuts'kleding. En nog vele voorbeelden van corruptie, wangedrag en totale desinteresse bij het personeel. Dag en nacht werden/worden de vrouwelijke bewoners misbruikt door mannelijk personeel en mannen uit de dorpen die 's nachts rondsluipen. Na verloop van enkele jaren is plaatselijk de organidatie ' Bethanie' opgericht met als directeur ene Ili, een zeer gedreven en sociaal geengageerd man, die zich zelfs niet laat corrumperen door ministers en andere hooggeplaatste politici: hij weigert consequent geld te geven voor vergunningen e.d. waar dat wettelijk niet voor moet. Sam is nu ondertussen zover, dat hij niemand van de leidinggevers in dit soort instituten geloofd, omdat er voortdurend gelogen wordt, corruptie is zeer, zeer wijdverbreid en voor velen een enige bron van inkomsten.
Na deze dia's en verhalen bracht Sam ons naar een tafeltje-dekje project voor eenzame ouderen. Dat is ook weer zo'n bijzonder verhaal, dat ik daar de volgende keer meer aandacht aan besteed.