dinsdag 30 juli 2013
Blijf op de hoogte en volg Lex
30 Juli 2013 | Hongarije, Boedapest
Het is vandaag 'slechts' 24 * celsius, dus 15 * minder dan gisteren!
We bezoeken het Holocaust Museum van Boedapest/Hongarije. Een buitengewoon indrukwekkende verzameling van foto's, films, teksten, geluiden e.d. over de shoa-periode tot 1945 in Hongarije. In de afgelopen jaren heb ik veel informatie gelezen en gezien, maar deze keer waren er vele nieuwe beelden en teksten voor mij, en de anderen van ons gezelschap. Er waren diverse uitgebreide fotoseries over bijv. de aankomst en het wachten in Auschwitz-Birkenau. Het viel me op, dat je tijdens dat wachten in de ogen van de mensen (nog) geen doodsangst zag, maar wel natuurlijk grote onzekerheid over wat er te gebeuren stond. Ook hebben we wat foto's gezien van de gebeurtenissen van de kade aan de Donau, waar ik we gisteren waren. Het deed me sterk denken aan wat we in de Oekraine gezien hebben aan de rivier de Bug: het Kindermonument van de Joodse weeskinderen die vermoord werden en daarna in een wak in de bevroren rivier gegooid werden.
Via de synagoge gaan we weer naar buiten. Lody vertelt ons dat 'het verdriet van de wereld terecht komt op de plek waar wij tegenover de Eeuwige komen te staan: in de synagoge. Daar vandaan gaan we weer de wereld in na het voor de Eeuwige gebracht te hebben.
We horen ook uit Klaagliederen 1:12: Als er pijn is zoals mijn pijn, dat is waar ik over klaag. Buiten zien we een grote wand met namen: opdat we die namen NOOIT vergeten.
Overigens lijkt er geen shop te zijn waar je wat boeken/brochures zou kunnen kopen. Het hele verhaal van de vernederingen en moord op 600.000 Joden in Hongarije door de Pijlkruisers en de nazis is me nu veel duidelijker geworden. Al met al een van de indrukwekkendste shoa-verzamelingen die ik bezocht heb.
In de bus luisteren we later naar muziek van Avot Helfgot, een rabbijn uit New York met een prachtige stem. CD-nummers MCD 220, 209, 212. Ook de violist Itzchak Perlman samen met Yitzchak Meir Helfgot beluisteren we, en Mordechai Werdiger (ben David), die o.a. Zingt over Klaagliederen 5: 17/17.
Onderweg in een wegrestaurant is er nog een middagseminar (om de tijd op te vullen vanwege de verplichte pauze van de chauffeur) met als thema 'Waar haal je de kracht vandaan om om na de verschrikkingen van de shoa weer verder te gaan?' In de 60-er jaren is er in Frankrijk een studie gedaan over weeskinderen die Buchenwald hadden kunnen verlaten. De onderzoeksvraag was welke keuzes die kinderen gemaakt hebben na hun ervaringen. Het bleek, dat de kinderen die nog een oude gezinssituatie konden herinneren, en dus die gezinswarmte misten, afscheid hadden genomen van de Joodse religie. Anderen zonder die herinneringen kozen vaak wèl voor het onderhouden van geloof. Rabbijn Halberstad noemt dat 'accepteren' van de situatie. Een ander verhaal is de situatie in een werkkamp in Warschau, toen het puin, de doden enz opgeruimd moest worden na het vernietigen van het ghetto. Een joodse jongen noemde de aanwezige nazi's toen hardop 'het Herrenvolk', waarop de rebbe hem vroeg: 'Bij wie wil je horen, bij hun of bij ons?'
Hoe overleef je? Rabbijn Josef Chaim Sonnenfeldt noemt als reden 'compassie en empathie hebben met je medemens.'
Ook een verhaal over een Joods bejaardenhuis na WO II in New York. Op een dag is er 1 man te weinig in de sjoel om kaddish te zeggen, waarna een oude Joodse man opgehaald wordt, die eigenlijk helemaal niet wil komen en afscheid genomen zou hebben van het Joodse geloof. Hij is nors en wil eigenlijk niet. Toch komt hij en neemt zijn gebedsriemen mee. Daar blijken voor hem sterke herinneringen aan Auschtwitz aan te zitten. Later wil hij die tefillim op zijn sterfbed toch uiteindelijk ook weer gebruiken. Hij houdt vast aan wat hij ooit aan levenswaarden geleerd had. Dit doet ons denken aan wat we in 2012 lazen in het bezoekersboek van de Wannsee villa: 'Wìj zijn hier, maar waar zijn zìj?'
We bezoeken het Holocaust Museum van Boedapest/Hongarije. Een buitengewoon indrukwekkende verzameling van foto's, films, teksten, geluiden e.d. over de shoa-periode tot 1945 in Hongarije. In de afgelopen jaren heb ik veel informatie gelezen en gezien, maar deze keer waren er vele nieuwe beelden en teksten voor mij, en de anderen van ons gezelschap. Er waren diverse uitgebreide fotoseries over bijv. de aankomst en het wachten in Auschwitz-Birkenau. Het viel me op, dat je tijdens dat wachten in de ogen van de mensen (nog) geen doodsangst zag, maar wel natuurlijk grote onzekerheid over wat er te gebeuren stond. Ook hebben we wat foto's gezien van de gebeurtenissen van de kade aan de Donau, waar ik we gisteren waren. Het deed me sterk denken aan wat we in de Oekraine gezien hebben aan de rivier de Bug: het Kindermonument van de Joodse weeskinderen die vermoord werden en daarna in een wak in de bevroren rivier gegooid werden.
Via de synagoge gaan we weer naar buiten. Lody vertelt ons dat 'het verdriet van de wereld terecht komt op de plek waar wij tegenover de Eeuwige komen te staan: in de synagoge. Daar vandaan gaan we weer de wereld in na het voor de Eeuwige gebracht te hebben.
We horen ook uit Klaagliederen 1:12: Als er pijn is zoals mijn pijn, dat is waar ik over klaag. Buiten zien we een grote wand met namen: opdat we die namen NOOIT vergeten.
Overigens lijkt er geen shop te zijn waar je wat boeken/brochures zou kunnen kopen. Het hele verhaal van de vernederingen en moord op 600.000 Joden in Hongarije door de Pijlkruisers en de nazis is me nu veel duidelijker geworden. Al met al een van de indrukwekkendste shoa-verzamelingen die ik bezocht heb.
In de bus luisteren we later naar muziek van Avot Helfgot, een rabbijn uit New York met een prachtige stem. CD-nummers MCD 220, 209, 212. Ook de violist Itzchak Perlman samen met Yitzchak Meir Helfgot beluisteren we, en Mordechai Werdiger (ben David), die o.a. Zingt over Klaagliederen 5: 17/17.
Onderweg in een wegrestaurant is er nog een middagseminar (om de tijd op te vullen vanwege de verplichte pauze van de chauffeur) met als thema 'Waar haal je de kracht vandaan om om na de verschrikkingen van de shoa weer verder te gaan?' In de 60-er jaren is er in Frankrijk een studie gedaan over weeskinderen die Buchenwald hadden kunnen verlaten. De onderzoeksvraag was welke keuzes die kinderen gemaakt hebben na hun ervaringen. Het bleek, dat de kinderen die nog een oude gezinssituatie konden herinneren, en dus die gezinswarmte misten, afscheid hadden genomen van de Joodse religie. Anderen zonder die herinneringen kozen vaak wèl voor het onderhouden van geloof. Rabbijn Halberstad noemt dat 'accepteren' van de situatie. Een ander verhaal is de situatie in een werkkamp in Warschau, toen het puin, de doden enz opgeruimd moest worden na het vernietigen van het ghetto. Een joodse jongen noemde de aanwezige nazi's toen hardop 'het Herrenvolk', waarop de rebbe hem vroeg: 'Bij wie wil je horen, bij hun of bij ons?'
Hoe overleef je? Rabbijn Josef Chaim Sonnenfeldt noemt als reden 'compassie en empathie hebben met je medemens.'
Ook een verhaal over een Joods bejaardenhuis na WO II in New York. Op een dag is er 1 man te weinig in de sjoel om kaddish te zeggen, waarna een oude Joodse man opgehaald wordt, die eigenlijk helemaal niet wil komen en afscheid genomen zou hebben van het Joodse geloof. Hij is nors en wil eigenlijk niet. Toch komt hij en neemt zijn gebedsriemen mee. Daar blijken voor hem sterke herinneringen aan Auschtwitz aan te zitten. Later wil hij die tefillim op zijn sterfbed toch uiteindelijk ook weer gebruiken. Hij houdt vast aan wat hij ooit aan levenswaarden geleerd had. Dit doet ons denken aan wat we in 2012 lazen in het bezoekersboek van de Wannsee villa: 'Wìj zijn hier, maar waar zijn zìj?'
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
